Свіслач. Замчышча.

Замкавы ўзгорак XII-XIV стст. сёння з'яўляецца найбуйнейшым археалагічным помнікам раёна.

Свіслацкае княства займала стратэгічна выгаднае геаграфічнае становішча. Праз яго тэрыторыю працякалі буйныя рэкі Свіслач, Бярэзіна і Пціч, якія ў старажытныя часы служылі воднымі шляхамі. У XII-XIV стагоддзях мястэчка Свіслач было цэнтрам удзельнага княства. Замак размяшчаўся на ўзвышшы каля ракі Свіслач і быў абаронены з поўначы ровам, пераадолець які было магчыма толькі па пад'ёмным мосце. За сваю доўгую гісторыю замак служыў і рэзідэнцыяй Свіслацкага ўдзельнага князя, і адміністрацыйным цэнтрам у часы Вялікага Княства Літоўскага, і валоданнем Радзівілаў.

Свіслацкі замак неаднаразова падвяргаўся пажарам: у XIII стагоддзі, у 1506 годзе ад набегаў крымскіх татараў, а ў 1655 годзе быў спалены рускімі войскамі. Пасля гэтых падзей замак больш не аднаўляўся як фартыфікацыйны будынак.

Цагляныя і каменныя руіны манументальнага будынка, памылкова прымаюцца многімі за рэшткі замка, у рэчаіснасці з'яўляліся часткай гаспадарчых пабудоў сядзібы Незабытоўскіх. Гэтыя руіны атрымалі вядомасць у гісторыі беларускага кіно дзякуючы рэжысёру Віктару Тураву, які выкарыстаў іх у якасці дэкарацый да фільма «Чорны бусел».

З вяршыні замкавага пагорка адкрываецца маляўнічы і захапляльны від на раку Свіслач і яе пойменныя дубровы.