Обаль. Руіны сядзібы Грабніцкіх.

Калісьці Обаль была маленькай вёскай у Вялікім Княстве Літоўскім, пазней яна ўвайшла ў склад Рэчы Паспалітай, а затым стала часткай Расійскай імперыі. Развіццё Обалі пачалося з прыходам чыгункі, асабліва пасля пабудовы Рыга-Арлоўскай лініі ў канцы 19 стагоддзя. У канцы 20-пачатку 21 стагоддзя тут актыўна развівалася прамысловасць: на тэрыторыі сучаснай Обалі функцыянавалі драўняна-хімічная мануфактура, вадзяны млын і цагляны завод. На сённяшні дзень два прадпрыемствы ў гэтым сектары – адно звязана з вытворчасцю ўгнаенняў, іншае – з цаглінамі і керамічнымі вырабамі.

Сядзіба Грабніцкіх, пабудаваная ў пачатку 19 стагоддзя ў класічным стылі, першапачаткова размяшчала выдатным паркам, які не захаваўся. Львы, якія раней знаходзіліся ля сядзібы, перанесены на тэрыторыю керамічнага завода.

Грабніцкія-вядомы род, герб якога лічыцца самым старажытным рыцарскім гербам у Польшчы. Фларыян, найбуйнейшы прадстаўнік сямейства, аднавіў Сафійскі сабор у Полацку, дзе і быў пасля пахаваны.

На другім паверсе сядзібы размяшчаліся жылыя памяшканні, а цокальны паверх выкарыстоўваўся для гаспадарчых патрэб. Першы паверх быў асноўным, з прыгожай прыёмнай, бібліятэкай і іншымі пакоямі. Кажуць, што пад сядзібным домам быў пракапаны ход да вёскі Масцішча на другім беразе ракі Обаль.

У перыяд з 1905 па 1907 год будынак сядзібы падвергнуўся значнай перабудове.

Вядома, што з 1920 года тут знаходзілася школа. У гады Вялікай Айчыннай на акупаванай тэрыторыі Шумілінскага раёна з пачатку 1942 года па жнівень 1943 года дзейнічала падпольная Камсамольская арганізацыя «Юныя мсціўцы», асноўную частку якой складалі вучні Обальскай школы. У іх гонар у 1958 годзе на будынку была ўстаноўлена мемарыяльная дошка.

У пасляваенныя гады ў былым палацы знаходзіўся інтэрнат завода керамічных вырабаў. Пазней доўгі перыяд часу будынак не выкарыстоўваўся і быў закінуты. У сярэдзіне 1990-х у выніку падпалу будынак амаль цалкам згарэў.

Сёння галоўны будынак сядзібы, на жаль, знаходзіцца ў запушчаным стане пасля таго, што здарылася пажару, і аб яго аднаўленні пакуль гаворка не ідзе. Аднак руіны захоўваюць сваю гістарычную і культурную каштоўнасць. Тут адчуваецца гістарычны дух мінулага!