Адамавічы. Касцёл Ушэсця Дзевы Марыі.

Касцёл Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі ў вёсцы Адамавічы-гэта выдатны помнік архітэктуры, які адносіцца да запозненага класіцызму. Ён размешчаны ў паўночна-заходняй частцы вёскі Адамавічы, у Гродзенскім раёне. Храм быў пабудаваны з каменя ў 1854 годзе і мае прамавугольную форму ў плане і пакрыты вальмавым дахам.

Над асноўным аб'ёмам будынка ўзвышаецца квадратная двух'ярусная Званіца, увянчаная чатырохгранным шатром. Над галоўным уваходам можна ўбачыць выяву Святой цяклі, званай апякункай касцёла.

Сцены сабора атынкаваныя і ўпрыгожаны пілястрамі, а аконныя праёмы маюць арачную форму. Дызайн сабора трехзальный, з плоскім столлю. Прэсбітэрый аддзелены ад галоўнай залы сценкамі з арачнымі праёмамі. Унутры храма размяшчаецца тры алтары.

На сённяшні дзень касцёл з'яўляецца дзеючым і прымае вернікаў. Асабліва прыгожы ён зімой, калі ўсе вакол накрыта белым снегам і сцены храма набываюць зачаравальны выгляд. У гэты час тут часта можна сустрэць шпацыруючых вернікаў.

Касцёл Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі ў Адамавічах уваходзіць у лік найбольш вядомых і прывабных храмаў рэгіёна. Яго старажытныя сцены захоўваюць у сабе багатую гісторыю беларускага народа, уключаючы як светлыя, так і трагічныя старонкі развіцця нацыянальнай культуры.

У Гродзенскім раёне ў мястэчку Адамавічы ёсць мураваны каталіцкі касцёл Ушэсця Дзевы Марыі. Першапачаткова ў часы Вялікага Княства Літоўскага Адамавічы ў 16 стагоддзі належылі да каталіцкай парафіі ў суседнім мястэчку ў Ліпску. Крыху пазней гэта мястэчка ўвайшло ў склад Прусіі і паўстала пытанне аб утварэнні ўласнай парафіі ў Адамавічах. Першы касцёл пабудавалі ў 1800 годзе за грошы прыхаджан.

Святыню асвяцілі ў гонар Найсвяцейшай Дзевы Марыі. Храм быў драўляны, дах якога крыты гонтам. Дамінантай быў драўляны купал з жалезным крыжам і меўся таксама невялікі звон. У інтэр'еры быў галоўны алтар з табэрнакулам, які зрабілі з паліхраміраванай даўніны. Крыху пазней дах накрылі чарапіцай.

 Потым пачаліся працы па пабудове новага касцёла. Летам 1854 года залажылі камень у падмурак новай святыні. Будаўніцтва касцёла фінансавалася з дзяржаўнай казны і за сродкі прыхаджан. Мураваны храм дабудавалі ў 1855 годзе. У гады Другой сусветнай вайны храм вельмі моцна пацярпеў у час ваенных дзеянняў. Была знішчана вежа і ў інтэр'еры старадаўні арган і хоры.

Пасля вайны касцёл доўгі час быў у занядбаным стане. І толькі з развалам СССР храм пачалі рамантаваць. У 1994 годзе касцёл пачаў працаваць. Помнік мае ў плане прамавугольную форму. Храм накрыты вальмавым дахам. Над галоўным фасадам чацверыковая двухярусная вежа –званіца. Інтэр'ер зальнага тыпу. Ёсць апсіда з бакавымі сакрысціямі, тры алтары, выкананыя ў тэхніцы стука з выявамі анёлаў.