Баранавічы. Чыгуначны вакзал "Баранавічы-Палескія".

У 1884 годзе, у 3-х кіламетрах ад станцыі Баранавічы Маскоўска-Брэсцкай чыгункі, была адкрыта станцыя новыя Баранавічы Вільні-Ровенскай чыгункі, якая пазней таксама стала называцца Баранавічы-Палескія. На гэтай станцыі быў пабудаваны драўляны будынак пасажырскага вакзала. З гэтага часу Баранавічы пачалі імкліва развівацца, ператвараючыся з мястэчка ў горад. Паміж станцыямі Баранавічы-Палескія і Баранавічы Маскоўска-Брэсцкай дарогі была пабудавана Злучальная галінка працягласцю 3 км.

У 1899 годзе драўляны будынак вакзала быў заменены цагляным. Новы будынак быў абсталяваны паравым ацяпленнем, што значна палепшыла ўмовы для пасажыраў.

Са жніўня 1914 года, у перыяд Першай сусветнай вайны, У Баранавічах размяшчалася Стаўка Вярхоўнага галоўнакамандуючага, якую некалькі разоў наведваў імператар Мікалай II, прабыўшы там у агульнай складанасці два месяцы.

Падчас Вялікай Айчыннай вайны вакзал станцыі Баранавічы-Палескія быў разбураны. Пасля вызвалення горада ў 1944 годзе пачаліся аднаўленчыя работы.

Вакзал Баранавічы-Палескія неаднаразова служыў месцам для кіназдымак. У 1970-я гады тут стваралі савецкі шматсерыйны фільм "Руіны страляюць...", які апавядае пра Мінскае падполле. У 1982 годзе яго выбралі для вытворчасці тэлевізійнага серыяла "Дзяржаўная мяжа" і на кароткі час ён змяніўся ў чыгуначную станцыю кітайскага горада Харбіна.

У знак прызнання заслуг чыгункі ў адукацыі горада на гербе Баранавічаў намаляваны паравоз, а на прывакзальнай плошчы вакзала «Баранавічы-Палескія» ўсталяваны паравоз-помнік. На тэрыторыі вакзала таксама знаходзіцца паравоз-помнік, які служыць напамінам пра багатую гісторыю гэтага важнага транспартнага вузла.