Слуцк. Будынак былога камерцыйнага вучылішча.

Адкрыццё навучальнай установы ў Слуцку было абумоўлена ростам патрэбы ў кваліфікаваных кадрах для вядзення бізнесу. Фінансаванне ўстановы ўзяў на сябе Міхаіл Кiрыякаў, заможны памешчык і адстаўны палкоўнік. У стварэнні вучылішча ўдзельнічалі Эдвард Вайніловіч, паважаны суддзя Слуцкага павета і грамадскі дзеяч, а таксама Вацлаў Залескі, землеўладальнік з Рачковіч. Яўрэйская абшчына таксама ўнесла свой уклад у развіццё навучальнай установы.

У Слуцкае вучылішча прымалі юнакоў старэйшых за 12 гадоў на платнай аснове. Асноўную частку навучэнцаў складалі дзеці мяшчан, чыноўнікаў і дваран (больш за 60%), сялян было значна менш.

У ліпені 1920 года адступаючыя польскія войскі падпалілі будынак. У 1924 годзе яно было адноўлена і стала месцам для прафсаюзных камітэтаў і Дома культуры. Большую частку памяшканняў заняла сямігадовая школа, якую ў 1927 годзе змяніў педагагічны тэхнікум, ператвораны ў педвучылішча ў 1930-х гадах. Тут рыхтавалі настаўнікаў пачатковых класаў.

Па чутках, у будынку педтэхнікума ў Слуцку размяшчалася школа гестапа, якая рыхтавала агентаў для пранікнення ў партызанскія атрады. У школе навучалася да 200 чалавек на працягу трох месяцаў. Праграма ўключала дыверсійныя метады, падрыўную дзейнасць, спосабы ўкаранення ў партызанскія атрады, вярбоўку партызан, а таксама вывучэнне рускай, беларускай разведкі і нямецкай мовы.

У канцы 1950-х-1960-х гадах будынак перайшоў да сокавага заводу. Было прынята рашэнне аб стварэнні найбуйнейшага кансервавага завода ў БССР, які паспяхова функцыянаваў. Праз некалькі дзесяцігоддзяў завод зачынілі, будынак прыйшоў у заняпад і быў пад пагрозай зносу.

Ініцыятарам прысваення будынку былога камерцыйнага вучылішча статусу гісторыка-культурнай каштоўнасці стаў гістарычны факультэт БДУ. Прапанова была ўхваленая Саветам Міністраў.

У цяперашні час будынак з'яўляецца гісторыка-культурнай каштоўнасцю, не выкарыстоўваецца і ўключана ў пералік аб'ектаў, фінансаванне работ на якіх магчыма перадаць інвестарам.