Баркі. Мемарыяльны комплекс «Памяці спаленых вёсак»

Мемарыяльны комплекс уяўляе сабой адкрытую мясцовасць з канструкцыямі, якія апускаюць якія знаходзяцца тут людзей у той страшны і трагічны час. Мы становімся ўдзельнікамі жахлівых падзеяў, якія адбыліся з нашымі землякамі шмат гадоў таму.

Цэнтральная выява мемарыяла - постаць тужлівай маці, застылы ў пустой зыбкі. Разваліны даху ўзвышаюцца над яе скульптурай. Увечары ўсё асвятляецца пражэктарамі і чутная трагічная музыка: рыпанне калыскі і калыханка вар'яцкай ад гора маці. На вуліцы больш не засталося дамоў, толькі часткі абвугленых сцен некалі стаяўшых тут дамоў. Пакінутыя рэчы-збан, фіранкі сімвалізуюць сабой раптоўна перапыненае жыццё велізарнай колькасці людзей, якія загінулі ад рук звяроў і забойцаў. У разбураным хляве размешчана кампазіцыя, якая нагадвае агонь і дым, у якім знаходзіцца жывыя людзі. Жах трагедыі адчуваецца ўсюды. Тут таксама ёсць музычнае суправаджэнне - дзеці выкрыкваюць словы "фашысты", чутныя стогны і гук полымя. Побач выстаўлены плакаты з успамінамі дзяцей і дарослых, якія выжылі. Іх засталося ўсяго... 23 чалавекі. На зрубах дамоў мы бачым уверсе абраз Божай Маці. Унізе, пасля спуску, бачым макет студні. Чорная студня - гэта месца смутку і памяці аб дзецях, кінутых жывымі ў глыбокую і ледзяную ваду. Кругі на вадзе - гэта сляды іх слёз, застылых навечна. На студні, якія прыязджаюць сюды людзі, пакідаюць цацкі, кветкі, прысмакі для дзяцей, якія ніколі і нічога не ўбачылі ў адабраным у іх жыцці. Побач устаноўлены вялікія кавалкі мармуру з пасланнямі жыхароў вёскі Боркі нам, якія жывуць у мірны час. Вакол мемарыяла ідуць дарожкі з лаўкамі, растуць саджанцы.

Хутка тут будзе вялікая алея памяці.

Месца трагедыі... жудаснае і страшнае. Усё вакол у цёмных танах, у паветры лунае жах і такое пачуццё, як быццам вакол чутны пах гару.

Цяжка без слёз знаходзіцца ў гэтым трагічным месцы, але прыязджаць і наведваць гэтыя "агністыя вёскі" трэба хаця б нават толькі для таго, каб больш шанаваць жыццё сваё і жыццё іншых людзей.