Белавусаўшчына. Сядзіба Швыкоўскіх–Чарноцкіх.

У мястэчку Белавусаўшчына ў Пружанскім раёне захаваліся рэшткі сядзібы Швыкоўскіх: парк і гаспадарчыя пабудовы.

На думку мясцовых краязнаўцаў, назва мястэчка паходзіць ад лугавой травы "Белавус", якая расла ў гэтых месцах. Упершыню ў гістарычных крыніцах мястэчка згадваецца ў часы Вялікага Княства Літоўскага ў 16 стагоддзі, калі гэтыя землі ўваходзілі ў склад Кобрынскай эканоміі.

У 1795 годзе прайшоў трэці падзел Рэчы Паспалітай, і мястэчка апынулася ў складзе Пружанскага павета Гродзенскай губерні Расійскай імперыі. Належала ў гэты час графу Пятру Румянцаву-Задунайскаму, які пасля прадаў мястэчка Паўлу Ягміну.

У пачатку 19-га стагоддзя маёнтак выкупіў Пётр Швыкоўскі, а потым тут гаспадаром быў яго сын Міхаіл. Яму належала 1625 дзесяцін зямлі. Наступным гаспадаром быў Казімір Швыкоўскі.

Міхаіл Швыкоўскі пабудаваў сядзібу з гаспадарчымі пабудовамі і паркам. Былі ўзведзены стайня, свіран, сыраварня, склеп і сад з сажалкай.

Апошнімі гаспадарамі Белавусаўшчыны былі прадстаўнікі роду Чарнацкіх. Пасля Рыжскага міру ў 1921 годзе мястэчка ўвайшло ў склад Польскай дзяржавы, і маёнтак быў у складзе гміны Дабучын Палескага ваяводства Пружанскага павета.

У той час гаспадаром Белавусаўшчыны быў Міхаіл Чарнацкі, які дабудаваў сядзібу і займаўся гаспадарскімі справамі.

З прыходам савецкай улады ў 1939 годзе сядзіба была нацыяналізаваная. Будынак палаца быў разбураны ў пасляваенны час. Да нашых дзён застаўся парк і некалькі каменных гаспадарчых пабудоў.