Беліца. Царква Узвышэння Святога Крыжа

Упершыню мястэчка ў пісьмовых крыніцах згадваецца ў 15 стагоддзі ў часы караля Казіміра Ягелончыка. Пасёлак быў цэнтрам вялікакняскай воласці. У 1431-1500 гадах пабудавалі Каталіцкі Касцёл.

У 16 стагоддзі Беліцкая воласць перадавалася на ўтрыманне намеснікам, якія праводзілі тут судовае, адміністрацыйнае і гаспадарчае кіраванне. Першым намеснікам быў князь Юрый Гальшанскі.

У 1506 годзе Беліца разрабавана крымскімі татарамі. Князь Юрый Ільініч быў намеснікам Беліцы з 1507 года. З 1528 года намеснік князь Юрый Радзівіл. У 1557 годзе ў дакументах мястэчка згадваецца, як маёмасць Радзівілаў.

Беліцкую воласць падарыў князю Мікалаю Радзівілу Рудому кароль і вялікі князь літоўскі Жыгімонт Аўгуст. Князь Радзівіл арганізаваў у мястэчку прыход кальвіністаў і пры ёй школу, і пабудаваў на беразе ракі Нёман рэзідэнцыю.

Палац быў узведзены ў стылі рэнесансу. Тут праводзіліся кальвінісцкія сіноды.

Паводле дакументаў 1784 года, у Беліцы працаваў Каталіцкі Касцёл. Існавала сядзіба князя караля Станіслава Радзівіла, які быў ваяводам Віленскім.

Мястэчка належала Радзівілам да 1832 года, а пасля смерці Сафіі Радзівіл перайшло да яе мужа графу Лявону Вітгенштэйну. У гэты час быў зачынены кляштар дамініканцаў у мястэчку, а ў 1838 годзе зачынілі касцёл, які быў пры кляштары. У 1839 годзе быў створаны прыход і адкрыта Царква Святога Духа.

У канцы 19-га стагоддзя ў Беліцы было 883 жыхары і 100 двароў, быў касцёл і сінагога з царквой, тры карчмы і школа. Праводзілася 4 кірмашы ў год. Меўся ў мястэчку таксама маёнтак княгіні Трубяцкой.

На ўскраіне мястэчка на мясцовых праваслаўных могілках пабудавана драўляная праваслаўная царква, якую асвяцілі ў гонар Узвіжання Крыжа Гасподняга.

Храм узведзены ў пачатку 20-га стагоддзя ў часы Польскай дзяржавы ў стылі беларускага народнага драўлянага дойлідства. Царква была пабудавана на месцы старажытнага храма 16 стагоддзя. Пасля вайны ў савецкія часы святыню зачынілі, і зноў перадалі вернікам у 1990 годзе.