Па памятных мясцінах роду Ваньковічаў.

У гісторыі Беларусі род Ваньковічаў займае асаблівае месца.

Гэта старажытнае шляхецкае сямейства, вядомае з XIV стагоддзя, падарыла краіне каля двух сотняў выбітных асоб, якія адыгралі важную ролю ў станаўленні дзяржавы на розных этапах.

Паводле сямейных паданняў, род бярэ пачатак ад удзельных літоўскіх і рускіх князёў. Яго фамільным гербам на працягу стагоддзяў з'яўляецца "Лiс". Дакументальна пацверджаная гісторыя Ваньковічаў пачынаецца з 1559 года, калі яны змаглі даказаць сваё дваранскае паходжанне, прадставіўшы ў 1833 годзе шырокае радавое дрэва ў Дваранскае сход.

Прадстаўнікі роду займалі высокія дзяржаўныя пасады: былі мечнікамі, стольнікамі, суддзямі, пасламі сойма і правадырамі дваранства.

Сярод іх былі не толькі чыноўнікі, але і ваенныя, дзеячы мастацтва, літаратуры і святары, што сведчыць аб высокай адукаванасці беларускай шляхты.

Ваньковічы ўнеслі значны ўклад у архітэктурную спадчыну рэгіёна, стварыўшы шэраг палацава-паркавых ансамбляў.

Ім належалі сядзібы ў Верхнім горадзе Мінска (знакаміты Дом Ваньковічаў), у вёсках Вялікая Сляпянка, Волма, Шыпяны і Рудакова.

Таксама сямейству належалі землі ў Барысаўскім павеце.

Род актыўна ўдзельнічаў у жыцці Мінска.

На іх сродкі ў 1612 годзе была пабудавана царква Св. Пятра і Паўла, а ў XVIII стагоддзі — манастыр кармелітаў і баніфратаў.

Цікавая і сувязь Ваньковічаў з падзеямі паўстання 1863-1864 гадоў. У лесе недалёка ад іх маёнтка Забашэвічы захаваліся радавыя могілкі, дзе быў таемна пахаваны ўладальнік маёнтка Юзаф Ваньковіч, які памёр у 1863 годзе.

Такім чынам, спадчына роду Ваньковічаў — гэта неад'емная частка гісторыка-культурнага патэнцыялу Беларусі, якая пакінула след у палітыцы, архітэктуры і грамадскім жыцці краіны.