Па памятных мясцінах роду Солтанаў.

Род Солтанаў - шляхетны шляхецкі род, які адыграў значную ролю ў гісторыі Вялікага Княства Літоўскага, а пасля і на землях Беларусі.

Яго прадстаўнікі на працягу некалькіх стагоддзяў займалі высокія дзяржаўныя і духоўныя пасады, а іх спадчына да гэтага часу захоўваюць шматлікія архітэктурныя помнікі.

Род, які выкарыстоўваў герб "Врэнбы" (перайначаны "Абданк"), меў руска-літоўскае паходжанне і быў вядомы з XV стагоддзя. Ужо тады браты Андрэй і Солтан Аляксандравічы займалі важныя пасады пры двары: Андрэй быў падскарбіем (скарбнікам), а Солтан — каралеўскім маршалкам і намеснікам.

Іх нашчадкі працягнулі гэтую традыцыю: сын Андрэя, Іван, стаў подскарбием надворным, а сын Солтана, Іосіф, — мітрапалітам Кіеўскім.

Іншы прадстаўнік роду, Аляксандр Солтан, а затым і яго сын Іван, таксама служылі маршалкамі.

Пік уплыву роду прыйшоўся на розныя гістарычныя перыяды. У XV-XVI стагоддзях Солтаны актыўна ўдзельнічалі ў палітычным жыцці, а ў XVIII стагоддзі Станіслаў Солтан паслядоўна займаў пасады харунжага, падкаморыя і маршалка надворнага літоўскага.

Іх дзейнасць цесна пераплецена з культурным і духоўным развіццём рэгіёну.

Менавіта мітрапаліт Іосіф Солтан выступіў адным з ініцыятараў будаўніцтва сабора святых Барыса і Глеба ў Навагрудку.

Роду належалі шырокія землі, дзе яны ўзводзілі сядзібы, храмы і спрыялі развіццю мястэчак, многія з якіх, як Салтанаўшчына, атрымалі назву ў іх гонар.

Пасля падзелаў Рэчы Паспалітай і паўстанняў некаторыя галіны роду падвергліся канфіскацыям маёнткаў, аднак род быў унесены ў радаводныя кнігі некалькіх беларускіх губерняў.

Сёння памяць пра Солтанаў жыве ў сценах адрэстаўраваных цэркваў, маляўнічых руінах сядзіб і ў легендах, якія працягваюць прыцягваць увагу гісторыкаў і турыстаў.