Па памятных мясцінах роду Сангушка.

Княскі род Сангушка, адзін з самых магутных і багатых магнацкіх родаў Вялікага Княства Літоўскага, пакінуў глыбокі след у гісторыі і архітэктуры Беларусі.

Будучы Гедымінавічамі (іх радавод узводзяць да сына вялікага князя Альгерда), Сангушкі валодалі шырокімі землямі, на якіх узводзілі замкі, касцёлы, манастыры і сядзібы, многія з якіх захаваліся да нашых дзён.

Першапачаткова праваслаўныя, з XVI стагоддзя Сангушкі перайшлі ў каталіцтва, што не перашкодзіла ім актыўна падтрымліваць розныя канфесіі на сваіх землях.

Іх уклад у развіццё культуры і адукацыі быў значным. Напрыклад, ключавую ролю ў з'яўленні езуітаў у Мінску адыграў Смаленскі біскуп Геранім Сангушка, які стаў у сярэдзіне XVII стагоддзя іх першым спонсарам і спрыяў заснаванню калегіума, які даваў гораду лепшую адукацыю свайго часу.

Найбольшай вядомасцю сярод беларускіх уладанняў Сангушак карыстаецца Смалянскі замак, вядомы як "Белы Ковель".

Гэтая велічная рэзідэнцыя ў стылі Рэнесанс была пабудавана ў XVII стагоддзі князем Сямёнам Сангушка, і нават праз стагоддзі, знаходзячыся ў руінах, уражвае сваім размахам.

У тым жа аграгарадку Смаляны па ініцыятыве роду быў заснаваны дамініканскі кляштар з барочным касцёлам Дзевы Марыі.

Род актыўна займаўся храмавым будаўніцтвам.

У мястэчку Ракаў на сродкі Сангушак у XVIII стагоддзі быў пабудаваны каменны будынак касцёла і кляштара дамініканцаў, а ў Клецку іх фінансаванне дазволіла ўзвесці дамініканскі касцёл, які пазней стаў Васкрасенскай царквой.

У Талочыне быў узведзены новы касцёл у стылі віленскага барока.

Свецкай спадчынай роду з'яўляецца палац Сангушак у Гродне, пабудаваны ў 1742 годзе для Паўла Караля Сангушкі, Вялікага літоўскага маршалка. Хоць пазней будынкам валодалі іншыя гаспадары, менавіта эпоха Сангушак пакінула галоўны след у яго архітэктурным абліччы.

У розных кутках Беларусі можна знайсці помнікі архітэктуры, якія сведчаць аб магутнасці, шчодрасці і культурным уплыве княжацкага роду Сангушка.