Па памятных мясцінах роду Агінскіх.

Княскі род Агінскіх пакінуў глыбокі і шматгранны след у гісторыі і культуры Беларусі. Пачынаючы з XVI стагоддзя, прадстаўнікі гэтага шляхетнага роду праяўлялі сябе не толькі як уплывовыя палітыкі і военачальнікі, але і як выдатныя мецэнаты, кампазітары і асветнікі, чыя дзейнасць шмат у чым вызначала развіццё беларускіх зямель на працягу некалькіх стагоддзяў.

Асабліва значны ўклад Агінскіх у архітэктурную спадчыну краіны.

Дзякуючы іх шчодрасці і заступніцтву былі ўзведзены дзясяткі храмаў, манастыроў і свецкіх пабудоў.

Найстарэйшы каменны будынак Мінска - сабор Святых Пятра і Паўла - з'явіўся ў пачатку XVII стагоддзя дзякуючы фінансаванню Аляксандра Агінскага.

У Віцебску Леў Самуіл Агінскі спрыяў адраджэнню Свята-Траецкага Маркава манастыра, а ў Лучаі па ініцыятыве Эльжбеты Агінскай быў пабудаваны велічны барочны касцёл Святога Тадэвуша.

Адным з самых грандыёзных праектаў, звязаных з імем Агінскіх, стаў Агінскі канал.

Гэтая маштабная гідратэхнічная сістэма, якая злучыла басейны Балтыйскага і Чорнага мораў, была створана ў XVIII стагоддзі па ініцыятыве Міхала Казіміра Агінскага - вялікага гетмана літоўскага, які таксама вядомы як таленавіты кампазітар і заснавальнік тэатра ў Слоніме.

Аднак самым знакамітым прадстаўніком роду па праве лічыцца Міхал Клеафас Агінскі - дыпламат, палітык і аўтар сусветна вядомага паланэза «Развітанне з Радзімай».

Яго сядзіба ў Залессі, празваная "паўночнымі Афінамі", стала сапраўдным культурным цэнтрам, дзе збіраліся мастакі, музыканты і мысляры той эпохі. Сёння адрэстаўраваная сядзіба-музей дазваляе дакрануцца да атмасферы творчасці і асветы, якую культываваў Агінскі.

Такім чынам, спадчына роду Агінскіх, раскіданая па ўсёй тэрыторыі Беларусі, уяўляе сабой унікальнае перапляценне гісторыі, архітэктуры, музыкі і духоўнасці, працягваючы прыцягваць увагу ўсіх, хто цікавіцца багатым мінулым краіны.