Галічы-Трасціна-Хоцімск-Касцюковічы-Канічы-Гаўрыленка-Самацевічы-Забычанне.

Усходняя ўскраіна Магілёўскай вобласці: руінатэрапія і сталкерства.

У сувязі з гістарычнымі падзеямі і наступствамі аварыі на Чарнобыльскай АЭС, гэты рэгіён не такі багаты на захаваную спадчыну, як Заходняя Беларусь, але заслугоўвае ўвагі турыстаў.

Закінутыя цэрквы і касцёлы, назаўжды зніклыя з карты пасёлкі і вёскі ў зоне адчужэння - усё гэта як напамін пра тое, што чалавецтву часам неабходна задумвацца аб магчымых наступствах у сваёй дзейнасці.

Руіны - гэта не мёртвае, гэта гімн жыцця.

Яны пра тое, як можна заставацца. Нават калі ўсё павалілася. Яны не робяць выгляд, што ў іх усё добра. Яны стаяць. Моўчкі, упарта, на злосць. І ў гэтым ёсць нейкая велізарная сіла.

І хоць адны людзі іх пакінулі і забыліся, да іх заўсёды ідуць іншыя. Фатаграфаваць. Глядзець. Маўчаць. Нешта адчувае ўнутры. Заміраць. Таму што ёсць у руінах прыгажосць. Іншая, неідэальная, дзіўная. Але сапраўдная. Так, не для ўсіх, толькі для "сваіх".

А прырода наогул паводзіць сябе з імі як з роднымі. Жалеза пакрываецца іржой і становіцца колеру зямлі і кары. Прырода не адрыньвае руіны. Яна прымае іх. І ўпісвае ў пейзаж.

Як быццам кажа: ты ўсё роўна частка гэтага свету. Нават такі. Прырода-гэта само жыццё. І гэта працуе як тэрапія.

А яшчэ руіны даюць прастору для цішыні. Для паўзы, у якой можна пачуць сябе.

Яны нагадваюць, што ніхто не абавязаны быць адноўлены да "як было", паказваюць, што каштоўнасць не ў цэласнасці. Можна быць іншым. Перабудаваны. Абгарэлы. Якія перажылі.